Zatarcie sprężarki, a wymiana skraplacza?
wróćSprężarka - serce układu klimatyzacji
Czynnik chłodniczy jest sprężany w kompresorze, który wymusza jego obieg w układzie, wywołując wysokie i niskie ciśnienia w układzie. Sprężarka ma decydujące znaczenie dla wydajności układu AC. W cyklu pracy klimatyzacji sprężony, gorący czynnik w fazie gazowej opuszcza sprężarkę, po czym przechodzi przez skraplacz, który opuszcza w fazie ciekłej. Następnie, poprzez zawór rozprężny czynnik trafia do parownika, gdzie odbiera ciepło a następnie wraca do sprężarki.
Skraplacz - wymiennik ciepła, w którym zachodzi przemiana czynnika z gazowego na ciekły
Skraplacz umieszczony jest w przedniej części pojazdu i jest na ogół mocowany do innych wymienników ciepła w komorze silnikowej, takich jak chłodnica silnika lub intercooler. Zadaniem skraplacza jest zmiana stanu skupienia czynnika chłodniczego z gazu w ciecz. Odbywa się to poprzez proces kondensacji, w którym gorący czynnik chłodniczy oddaje ciepło poprzez skraplacz do otoczenia.


Z taką kwestią spotyka się wielu warsztatowców serwisujących układy klimatyzacji. Generalnie konieczność wymiany skraplacza uzależniona jest od jego budowy. W przypadku, kiedy do skraplacza dostały się zabrudzenia i opiłki dostarczone wraz z czynnikiem z zatartej sprężarki, konieczna jest w pierwszej kolejności próba ich wypłukania ze skraplacza, aby wykluczyć sytuację ponownego wprowadzenia zanieczyszczeń do układu. Płukanie jest jednak w miarę skutecznym rozwiązaniem tylko w przypadku skraplaczy zbudowanych w technice „szeregowej”, wyposażonych w jedną, uformowaną w kształcie serpentyny rurkę, która bezpośrednio łączy wlot z wylotem skraplacza.

Używając specjalistycznej maszyny płuczącej, przeznaczonej do płukania układów klimatyzacji (nie wystarczy przedmuchiwanie układu azotem) i zachowując kierunek płukania przeciwny do obiegu czynnika w układzie, możemy usunąć zanieczyszczenia. Płukanie okazuje się jednak nieskuteczne w przypadku chłodnic klimatyzacji o konstrukcji wielokomorowej, posiadających strukturę wielorurkową, z rurkami podzielonymi na kanały o bardzo małym przekroju, gdzie poszczególne, równolegle ułożone rurki, wpadają do komór pośrednich, tworząc rozbudowaną strukturę.

Źródło: NISSENS